Troostmeiden

Een troostmeisje zijn was niet iets om trots op te zijn. Het was geen benijdenswaardige rol. Dit zal sommigen niet verbazen. Een troostprijs is immers ook een prijs die je niet wilt krijgen? Je wilt de 1e prijs, de gouden medaille, winnen.

Ik verlang op dit moment niet naar een troostmeise maar wél naar een van mijn vriendinnen om mij te troosten. Een arm om mijn schouders en een schouder om op te huilen.

Helaas, in deze crisistijd zie ik hen zelden. Veel te weinig. Af en toe hebben wij telefonisch contact (soms beeldbellen) maar het meeste contact bestaat het typen van berichten. Op deze manier kunnen wij wel over lief en leed praten, maar voor mij is het emotioneel gezien niet te vergelijken met videochat.

Samen op de bank zitten en elkaar knuffelen en strelen is helemaal van een andere orde. Dát is voor mij normaal. Social distancing is voor mij niet het nieuwe normaal maar het nieuwe abnormaal waarvan ik hoop dat het gauw voorbij is. Als dit permanent is, dan vrees ik dat ik wegkwijn.

Dat zou ik acceptabel vinden als ik samen leef met mijn vriendinnen. Schatjes, ik hou van jullie!