Wereld Autismedag, in Nederland de meest prominente dag van de nationale Autismeweek. Ook dit jaar, echter in een andere vorm.
Gewoonlijk reis je een beetje door het land en bezoek je een congres, film of seminar. Nu, vanwege de Corona-crisis, doe je mee aan een webinar of bekijk je een film middels een stream of on demand op jouw tv.
Het is ook de week waarin ik traditie getrouw met een vriendin naar organisaties toe ga om mee te doen aan workshops. Helaas, dit jaar doen we dat niet. Ik hoop dat er later dit jaar een activiteit is waar ik samen met haar naar toe kan óf dat ik haar kan uitnodigen als gast bij een activiteit die ikzelf verzorg.
Enkele weken geleden was ik lid van een blogteam. Uit onvrede over het afkeuren van kopij ben ik daarmee gestopt. Nog voor de website officieel werd gelanceerd. Ik had onder andere een blog geschreven over mijn liefde voor haar en een andere goede vriendin. (Sterker nog: het voelt voor mij dat ik twee vriendinnen heb en daarnaast meerdere kennissen waarmee de band goed tot redelijk is.)
Vanmiddag had ik de vriendin waarmee ik de afgelopen twee jaar tijdens de Autismeweek naar activiteiten ben geweest mijn blog toegestuurd. Zij was er wel positief over. #dasLief Kijk, dat is mij veel waard. Dat de personen over wie ik schrijf en voor wie ik veel liefde voel het lief vinden dat ik van ze hou en het aanmoedigen om te schrijven, zodat ik gedachten kwijt kan en gevoelens kan verwerken.
Dat is gezonder dan het gebruik van drank en drugs! Mijn Corona is op. Ik word bijna zo wanhopig dat ik naar een fles Desperado grijp.
De wanhoop zit 'm in eenzaamheid, isolement en een andere structuur. "Normaal" sta ik rond 07:00 uur op, neem een douche, kijk nog even of iemand 's avonds / 's nachts een bericht heeft gestuurd via WhatsApp en vertrek dan naar kantoor. Ik werk van 07:45 - 16:00, en ga dan weer naar huis. (Al loopt het in de praktijk vaak uit tot 16:30 uur.) Op mijn werkplek heb ik contact met collega's.
Met mijn vriendinnen spreek ik gemiddeld eens per twee weken af. We gaan samen eten bij de Hema, kijken naar 'the Big bang theory' of gaan een stukje wandelen.
Dat is nu niet mogelijk / verstandig. Het alternatief is beeldbellen met WhatsApp. Ook leuk, zeker waardevol in deze tijd, maar het voelt niet zo fijn als naast elkaar op de bank zitten of samen een wandeling te maken.
De neuronenpaden in mijn hoofd raken langzaam maar zeker zo druk dat mijn hoofd verandert in een neutronenbom. Ik ga, het is gestopt met regenen(?), nu maar weer een stuk wandelen: even een Vriendin kopen in de supermarkt. Er staat een interview in met een Autismecoach.
Het zal geen lange wandeling worden maar wel welkome frisse lucht geven.
