Gisteravond was mijn vriendin weer op bezoek. Wij hebben een van de buurtsupers overvallen om wat lekkkere broodjes te kunnen eten. Daarna hebben wij een aflevering van 'the Masked singer' teruggekeken én, door een laptop aan te sluiten op de tv, via YouTube de webinar 'autisme bij meisjes en vrouwen' van GGZ Noord-Holland Noord.
In de webinar werd onder andere besproken dat meisjes hun autisme veel meer camoufleren dan jongens dit doen. Meisjes zijn, bewust of onbewust, meer bezig zichzelf aan te passen aan andere meiden. Dit doen ze onder andere door, gewild of ongewild, een masker op te zetten.
Het was weer een heel gezellige avond. Dit keer zaten we samen op mijn driepersoons bank. Het was bijna als vanouds. De aanraking (ik raak haar aan) was er weer maar nog niet zo frequent en intensief als voor de crisis. Dat vind ik erg jammer. Ik sla graag een arm om haar heen, neem haar graag in mijn armen en laat haar, als zij verdrietig is, graag op mijn schouder uithuilen.
En dat voor twee mensen die in de 'friendzone' zitten. Iedere kandidate om mijn vriendin te worden meet ik af aan haar. Uiterlijk, seksueel opgewonden raken, karakter, klik, vlinders in mijn buik et cetera. Hoewel ik het erg jammer vind dat wij nooit verkering met elkaar zullen krijgen (daar is zij heel stellig in, want ze is niet verliefd op mij) wil ik haar nooit kwijt. Maar ik hoop niet dat onze vriendschap een relatie tussen mij en een andere vrouw in de weg staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten