Het valt mij steeds zwaarder. Ik voel mij al een paar weken als een parkiet in een kooitje, een guppie in een kommetje. De depressie neemt toe.
Ik ben niet depressief door een gebrek aan structuur noch aan gebrek aan frisse buitenlucht. Omdat ik 36 uur per week werk, en dat thuis doe uit angst voor een boete, heb ik te maken met arbeids omstandigheden die niet ideaal zijn. Om fysieke klachten zo veel mogelijk te beperken ga ik 's ochtends én 's middags wandelen. 2x 15 tot 30 minuten.
Mijn depressie komt voort uit gemis aan mijn vriendinnen. Samen eten in het restaurant van de HEMA, samen kijken naar Wie is de mol?, samen op zoek gaan naar een geocache, samen winkelen in een tuincentrum en meer van dit soort dingen doen. Hoe burgerlijk ze ook zijn, ik geniet ervan. Omdat ik het doe met vrouwen waar ik van hou.
Beiden heb ik een kaartje gestuurd. (Zie foto. Van het tijdschrift 'Happiness') Ik mis de happiness die ik voel als een van hen bij me is.
Hopelijk is de crisis gauw voorbij en kan ik hen weer knuffelen (omarmen, zoenen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten