Ik hou van miauw

Vanavond heb ik weer gebeld met mijn vriendinnen. Opnieuw hebben ze mij gesteund bij mijn verdriet. Ik heb een groot deel van de dag, ook op kantoor, gehuild om de verhuizing van mijn vader. Hij is vandaag in een verpleeghuis gaan wonen. De Alzheimer is te hevig om bij mijn moeder te kunnen blijven.

Ik hou zielsveel van mijn beide vriendinnen! Op dit moment zou ik niet weten wat ik zonder hen moet. Het zou alleen nóg fijner zijn als ze mij zouden bezoeken en ik op hun schouders kan uithuilen of dat zij een arm om mij heen slaan, een arm op mijn schouders leggen.

Een van beide vriendinnen heeft een kat. Ik heb zelf helaas geen kat. Zeker nu ik het zo moeilijk heb is een kat welkom in mijn huis.

Ondanks mijn autisme is mijn probleem niet zo ernstig dat ik een hulpkat nodig heb, maar een furry friend om mee te knuffelen zou ik graag in mijn huiskamer hebben.

Ik gun mijn vader een mechanische kat. Er zijn nu van die speciale katten voor dementerende mensen. De kat verandert van houding als je hem op een andere plek aait, en soms gaat 'ie spinnen. Een levende kat is in veel verpleeghuizen niet welkom.

In mijn huis is een kat én een kattenvrouwtje van harte welkom!

Diamant

Een diamant is de beste vriend van een vrouw?

Mijn beste vriendinnen zijn diamanten!

Vanmiddag belde ik met de ene vriendin en zojuist met de andere. Bij dat tweede gesprek heb ik herhaaldelijk zitten janken. Ik ben erg emotioneel, en daarom ben ik zo blij dat ik hiermee terecht kan bij mijn vriendinnen.

De vriendin waar ik 's middags mee belde gaf mij de tip om diamond painting te proberen. Het kan helpen om gedachten te verzetten, en ik kan het product dan geven aan mijn vader. Zodat hij het kan ophangen in zijn kamer.

Maandag (18 mei) gaat hij verhuizen naar een verpleeghuis. Dit vanwege Alzheimer.

Ik heb het daar sowieso al moeilijk mee, maar de Corona-crisis vormt nog een extra probleem. Voorlopig mogen we ((mijn moeder, mijn zusje en ik) hebben niet bezoeken.

Mijn angst is dat wanneer we op bezoek mogen gaan hij ons niet meer herkent. Ik hoop zo dat dit zal meevallen!

Ik huil en ik lach

Vanavond middels WhatsApp gesproken met een van mijn vriendinnen over de verhuizing van mijn vader. Over een tip om hem een fotoboek mee te geven.

Het gesprek via WhatsApp en het schrijven van de blog emotioneerde mij. Zoals ik een groot deel van de avond moet huilen bij het idee dat op de foto's die prachtige momenten staan.

Wat is het fijn dat mijn vriendin begrijpt dat ik weemoedig ben.

Dagelijkse kost?

Vanmiddag stuurde ik mijn vriendinnen een filmpje. Een van mijn vriendinnen stuurde al gauw een appje met het aanbod dat ik haar kon bellen als ik daar behoefte aan had.

Ik heb meteen gebeld. Want ik kon wat troost wel gebruiken. Het maken van het emotionele filmpje én het schrijven van een sentimentele blog had wat los gemaakt.

We hebben een goed gesprek gehad. Mijn vriendin gaf de tip om muziek af te spelen voor mijn vader. Mensen met een vorm van dementie hebben daar soms veel baat bij.

Ik zal tijdens het volgende bezoek, dat is aanstaande zaterdag, wat muziek spelen op YouTube.

Jammer dat ik haar niet eerder heb verteld over mijn vader, dat ze mijn vader niet eerder heeft leren kennen. Dat zou het wellicht nog fijner maken om gesteund te worden.

Tears of joy, tears of love

Ook mijn tweede telefoongesprek, met mijn tweede vriendin, was heel fijn.

Ik was emotioneler. Nou, wacht, dit zeg ik verkeerd. Ik was vanmiddag net zo emotioneel maar het uitte zich anders. Mijn stem brak minder, tranen kwamen minder sterk naar boven en braken ook niet door.

Waarom? Ik denk niet dat het komt door de vragen en/of opmerkingen van mijn vriendin die ik 's middags sprak (ik belde haar). Het was ook niet zo dat haar houding gesloten of afwijzend was. Ze is heel begripvol.

Vermoedelijk is het omdat de vriendin die mij 's avonds belde mijn vader kent. Niet heel goed hoor. Maar zij heeft hem drie keer gesproken. Ik praat al een tijdje vaak over haar met mijn ouders, een oom en tante hebben ons samen gesproken na een musical.

Over de andere vriendin praat ik pas sinds kort. Mijn vader praat al langere tijd niet meer of nauwelijks nog. Mijn familie heeft ons ook nog nooit samen gezien.

Luisterlijn

Vanmiddag kreeg ik een appje van mijn vriendin dat ze ging wandelen en dat ik haar kon bellen, als ik daar behoefte aan zou hebben.

Ik heb van dit aanbod dankbaar gebruik gemaakt. Sowieso spreek ik haar graag, het liefst face-to-face zodat ik haar ook in haar mooie, lieve gezicht kan kijken, maar nu helemaal.

De situatie van mijn vader is emotioneel zo belastend dat ik behoefte heb aan een luisterend oor. Ondanks dat het eigenlijk niet meevalt om te praten zonder snik of trillende stem.

Vanavond belt mijn andere vriendin mij. Meiden, ik hou van jullie! Nu nog meer dan ik al deed.

Troostmeiden

Een troostmeisje zijn was niet iets om trots op te zijn. Het was geen benijdenswaardige rol. Dit zal sommigen niet verbazen. Een troostprijs is immers ook een prijs die je niet wilt krijgen? Je wilt de 1e prijs, de gouden medaille, winnen.

Ik verlang op dit moment niet naar een troostmeise maar wél naar een van mijn vriendinnen om mij te troosten. Een arm om mijn schouders en een schouder om op te huilen.

Helaas, in deze crisistijd zie ik hen zelden. Veel te weinig. Af en toe hebben wij telefonisch contact (soms beeldbellen) maar het meeste contact bestaat het typen van berichten. Op deze manier kunnen wij wel over lief en leed praten, maar voor mij is het emotioneel gezien niet te vergelijken met videochat.

Samen op de bank zitten en elkaar knuffelen en strelen is helemaal van een andere orde. Dát is voor mij normaal. Social distancing is voor mij niet het nieuwe normaal maar het nieuwe abnormaal waarvan ik hoop dat het gauw voorbij is. Als dit permanent is, dan vrees ik dat ik wegkwijn.

Dat zou ik acceptabel vinden als ik samen leef met mijn vriendinnen. Schatjes, ik hou van jullie!

Blik op oneindig

Wat is het fijn om vriendinnen én heel goede vriendinnen te hebben.

Vanmiddag belde mijn moeder mij. Ze vertelde mij dat mijn vader waarschijnlijk aanstaande vrijdag wordt opgenomen in een verpleeghuis.

Triest nieuws. Ondanks dat ik rationeel goed weet dat dit het beste is. Niet alleen voor mijn vader, maar ook voor mijn moeder.

Het was gisteren, met moederdag, schrikken om te zien hoe mijn vader verslechterd was. Dit heb ik nog niet gedeeld met mijn vriendinnen. Nou ja, ik heb het mijn twee goede vriendinnen zojuist verteld, maar zij hebben er nog niet op gereageerd.

Het is zwaar. En dus is het fijn om steun te hebben van goede vriendinnen!

Ik ga de komende dagen op zoek naar afleiding.

the Half of it

Met een van mijn twee vriendinnen had ik het gisteren over de film 'Half of it'. Die had ik kort daarvoor gezien.

De film gaat over een jongen en meisje die verliefd zijn op hetzelfde meisje.

Een relatie heb je niet tussen tweede goede helften maar is de chemie tussen schakels die op het eerste gezicht niet bij elkaar passen. Het zijn twee verschillende smaken die door de mix elkaar versterken.

De hoofdpersonen zijn Ellie Chu, Aster Flores en Paul Munsky. Ellie & Paul zijn beide verliefd op Aster.

Ondanks de zoetsappigheid raakt het verhaal mij enorm. Ik voel een gelijkenis met mijn vriendschap met mijn vriendinnen. Al zijn ze niet verliefd op elkaar (voor zover ik weet). Zij kennen elkaar ook nauwelijks.

ons

ONS, en daarmee bedoel ik niet 'one night stand' want dan had ik wel o.n.s. geschreven.

Mijn vriendinnen en ik delen lief en leed in ons leven.
We vermaken ons samen prima, maar voelen ons eenzaam alleen.
Tussen ons zijn er verschillen, maar er zijn ook dingen die ons met elkaar verbinden.
Blijft het deze geweldige vriendschap of wordt het ooit meer tussen ons?

Mijn vriendinnen willen het bij vriendschap houden. Zelf zou ik graag zien dat er meer is tussen ons, maar altijd met die vriendschap als basis. Dat is essentieel voor de goede band tussen ons.

In deze Covid19-crisis scheidt het Corona-virus ons. 1,5 meter afstand tussen ons, als we bij elkaar zijn. Dat is nu zelden het geval. Angst maar ook praktische redenen dwalen rond. Gelukkig hangt er ook liefde in de lucht.

Liefde tussen ons. Ik hou van jou, ik hou van jou, ik hou van jullie en jullie houden van mij. 

Hopelijk houdt binnenkort niets ons meer tegen en zijn we gauw weer samen, vallen we in elkaars armen en houden we ons vast aan elkaar.

Liefde verbindt

4 en 5 Mei, in de oorlogsjaren waren de mensen door liefde met elkaar verbonden. Dit hield hen op de been. De vraag was wel of zij vertrouwden op de juiste persoon. Of iemand een vriend of verrader was.

Nu, in de Corona-crisis, is het ook liefde wat ons met elkaar verbindt. Op afstand helaas. Soms gaat het om enkele kilometers, soms om honderden kilometers en soms voelt een meter als de andere kant van de wereld.

Hoewel daar ook het blije gevoel bij kan zitten "eindelijk zien wij elkaar weer face-to-face!" Als je echter gewend bent om elkaar te knuffelen dan vind ik het wel moeilijk dit nu niet te kunnen.

Toch zou ik, ondanks die mix van emoties, dagelijks willen afspreken met mijn vriendinnen. Mijn hart én hoofd zijn 24/7 bij hen.

Paar opmerkingen:
- jij hebt lief = jij bent lief & jij hebt mij lief
- wij hebben lief = wij hebben elkaar lief
- ik heb lief = ik heb jou (jullie) lief
- love what you do = ik hou ervan om dingen samen te doen & ik geniet van de foto's van jouw passies

Lieve vriendinnen

Lieve vriendinnen,

Meiden, ik hou zo veel van jullie. Ik gun jullie liefde, geluk én vrijheid.

Daarom voor jullie deze twee filmpjes.

Vrijheid kan zo veel zijn: geen oorlog, kiezen voor een vriendschap waar iemand anders niet achterstaat, geen angst hebben, samen leuke dingen doen terwijl anderen dit afkeuren.

Geluk uit zich in verschillende vormen: gezond zijn, het vinden van een baan met een riant salaris, het winnen van de loterij, een kind baren, de liefde van jouw leven vinden.

Liefde is ... steun hebben aan een onder, troost vinden op de schouder van een vriend, goede gesprekken hebben met een vriendin.

Ik ben zo blij met onze vriendschap, jullie support is onmisbaar. Ik hou van jullie.

Wandelschoentjes

Vanmiddag heb ik een wandeling gemaakt met een van mijn twee vriendinnen. Onderweg hebben wij nog ergens gestopt. Ze heeft mij geholpen met een huiswerkopdracht voor een workshop. Ze nam mij een interview af. Ik heb thuis de montage van het filmpje gedaan.

Ik had een paar schoenen voor haar meegenomen die, als er inlegzolen in de schoenen worden gedaan, voor mij te krap zijn. Omdat zij een kleinere maat heeft verwacht ik dat ze haar wel passen. (Inmiddels lijkt het erop dat de schoenen zo ruim zitten dat zij er inderdaad wel zooltjes in kan dragen.)

Het zijn een paar rode schoenen. Het zijn sneakers, maar omdat zij van kizumba houdt zeg ik dansschoentjes. Vast ook te gebruiken als wandelschoentjes. Ik zie mezelf niet zo gauw met haar dansen. Samen wandelen is iets waar ik enorm van geniet.

Ik hou van wandelen en ik hou heel veel van haar. Niet voor niets noem ik haar in blogs regelmatig 'mijn vriendin'. Dat zeg ik ook over mijn andere goede vriendin.

Hopelijk is de crisis gauw voorbij. Ik wil haar in mijn armen sluiten en knuffelen!

We 'll meet again

Vanmiddag kwam een vriendin kort op bezoek om een paar schoenen te passen. Ook hebben wij het interview dat een dag eerder was opgenomen nog eens "herhaald".

Toen we buiten op de stoep stonden zei ik "hé, er hangt een briefje op de deur". Twee buurtbewoners passeerden het portiek en vroegen "komen jullie ook?"

Wellicht dachten zij, zoals mensen wel vaker doen, dat we (vriendin en ik) bij elkaar horen. Dat wij een zogeheten setje vormen. Dat is helaas niet waar. Ik verlang hier al jaren naar.

Mijn vriendin was inmiddels al enkele weken niet op bezoek geweest (de vorige keer was op 8 april. Dat is meer dan 3 weken geleden! Normaal spreken wij elke week af. Meestal eten we dan samen in de Hema.

Een andere vriendin heb ik al veel langer niet meer in levende lijve gezien noch gesproken. Wij gaan morgen samen wandelen. Ik neem een paar schoenen voor haar mee, ik koop een sprei van haar. Verder gaat ze mij een interview afnemen. Dat in het kader van een workshop videomontage.

De volgende keer zou, gezien de crisis, nog wel maanden kunnen duren. Een kwelling. Maar ... we spreken ooit weer af.

Supporter

Mijn vriendinnen zijn de liefste supporters die ik mij kan wensen.

Vanmiddag deed ik, voor een workshop, een interview met een van mijn vriendinnen over ons vrijwilligerswerk. We zijn collega's, ook al zouden wij deze zomer niet op dezelfde locatie aan het werk zijn. Noch op hetzelfde moment. Ik had haar dus kunnen vragen om langs te komen om een avondje voor spook te spelen.

Een spooktocht is een van de activiteiten die we verzorgen voor de kinderen die bij ons vakantie komen vieren. Mijn vriendin is overigens zelf niet zo dol op de spooktocht. Ik kan er wel van genieten, mits ik zelf de ruimte heb om spook te zijn.

Vorig jaar was dit niet het geval. Het was desalniettemin weer een leuke activiteit. Ik liep mee met een collega en haar groep meiden van 11/12 jaar. Oh, en een zusje (9 jaar) van een van de meiden.

Mijn eigen jongens (11/12 jaar) waren spoken en hadden zich ergens verstopt in het bos. Zij deden het leuk, en hadden dit verdiend met goed gedrag eerder in de week. Positieve opvoeding werkt!

Na het interview hadden wij het nog over onze dagelijkse werkzaamheden: ze is postbode, ik ben administratief medewerker. Ik vertelde haar dat ik per 18 mei twee nieuwe collega's in het team krijg. Ze werken al voor onze organisatie (al een jaar of drie) en fungeren regelmatig als vraagbaak. Nu ze bij ons team komen is dat voor mij de kans om verder te gaan met een training waar ik mee bezig was. Deze moest worden afgebroken toen de crisis uitbrak.

Ik ben heel blij dat ik nu kan werken aan een verdere ontwikkeling. Al een paar keer had ik gevraagd of het niet mogelijk is om toch opgeleid te worden. Nu komt die mogelijkheid er. Mijn chef vond het bij een vorig verzoek al een goed idee, en bij mijn laatste moment dat ik er om vroeg (vorige week) was hij stellig "ja, heel goed, het wordt tijd dat je stappen gaat maken. Het is tijd voor een nieuwe uitdaging, voor afwisseling".

Mijn vriendin is blij voor me. Dat voelt heel goed. Ik hoop dat zij per januari 2021 bij ons komt werken. Op dit moment zoeken ze nog geen nieuwe medewerkers. Helaas. De werkzaamheden die ik nu uitvoer zou mijn vriendin ook heel goed kunnen uitvoeren, denk ik. Verder is zij ongetwijfeld een prima lid voor het team dat bestaat uit part-timers (veelal studenten).

Een andere reden waarom ik haar ook op deze werkplek graag als collega heb: dan kunnen we in de pauze lekker bij haar thuis lunchen. Ze woont namelijk op enkele honderden meters van het kantoor.