Spontaan uit eten met mijn vriendin. Naar een Chinees restaurant. Omdat zij weet dat ik dat lekker vind (en zij ook) én omdat we beiden gek zijn van 'Wie is de mol?'. De serie die nu wordt uitgezonden op tv is opgenomen in China. (Nu is het eten daar wel anders dan het Chinees eten hier! Wat wij hier eten is Chinees - Indonesisch eten.)
Tijdens het eten bespreken we van alles. Onder andere mijn afkomst. Mijn 'roots' liggen in Zuid-Korea. Ik ben voor adoptie naar Nederland gekomen. Mijn vriendin vraagt me of ik, als het had gekund', achteraf gezien liever daar was opgegroeid dan hier in Nederland of dat ik toch bewust voor Nederland zou kiezen. Mijn antwoord was voor haar verrassend: ik zou kiezen voor Korea.
Dat is niet omdat ik een slechte band heb met mij ouders (en dan heb ik het over de mensen die mij geadopteerd hebben, mijn biologische ouders noem ik verwekkers). Want die band is heel goed. Het is ook niet zo dat ik me in Nederland niet thuis voel in de zin van een buitenbeentje zijn. Die tijd is geweest.
Wat mij niet bevalt aan Nederland is het gebrek aan onderling respect, de kilheid van het "sociale" leven. Wat ik weet van Korea (en meerdere landen in Azië) is dat het spiritueel is. Zen is maar een van de vele kenmerken aan het leven. Zoals Ikigai (Japan) een ander fenomeen is.
Ik ben er niet mee opgegroeid. Maar ik vermoed dat ik, wanneer dat wel het geval zou zijn, meer rust zou hebben. Dingen meer kan relativeren en van mij af kan laten glijden.
Dat ik zaken als pilates en op zoek gaan naar mijn Ikigai boeiend vind, en ik een klein beetje interesse voor zen boeddhisme heb, is denk ik niet helemaal toevallig. Ergens zit het verstopt. Diep van binnen. Als een bloem die nog een wortel is, nog moet ontkiemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten